হে নাৰী যদি তুমি নিজকে দুখ আৰু যন্ত্ৰণাতে পোৱা এই শব্দবোৰকে এখনি নিহালিৰ দৰে মেৰিয়াই লোৱা, নিচুকণিৰ দৰে কোমল যি সপোনৰ দৰে উজ্জ্বল, মেঘৰ দৰে আলসুৱা যি বৰষুণৰ দৰে ঠুনুকা, বতাহৰ দৰে চঞ্চলা যি মাটিৰ দৰে উৰ্বৰা, ৰ'দৰ দৰে শক্তিশালী যি জোনাকৰ দৰে এন্ধাৰ বিনাশী, যদি তুমি ভবা, সকলো শেষ হৈ গৈছে ক্লান্ত, পৰিশ্ৰান্ত, অৱহেলিত তুমি। হে অদম্য যুঁজাৰু, বিশাল আকাশৰ তলত একমাত্ৰ তুমিয়ে শুদ্ধ, তুমিয়ে সঁচা এই পৃথিৱীত কেৱল তুমি এক জীৱন্ত কবিতা যি মক্কাৰ দৰে পৱিত্ৰ য'ত মহাবোধিৰ নিচিনা প্ৰশান্তি।
(১) তোমাৰ সলাজ চাৱনিত মোৰ চকু পোৰে ইমানকৈ কিয় সাজিছা মোৰ বুকু দহে তুমি দূৰণিৰ জোন আন্ধাৰে-পোহৰে মোৰ চকুলো সৰে। ইমান গভীৰতাৰে তোমাক কোনেনো বিচাৰে মৰমৰ ডোলে মন বান্ধি ৰাখে। (২) নীলা আকাশৰ গভীৰতাত নৈৰ তলত শিলগুটিৰ দৰে দিনৰ পোহৰত নেদেখা তৰাবোৰ পৰি থাকে এন্ধাৰ হোৱালৈ। তুমি সেইবোৰ দেখা নোপোৱা, কিন্তু সেয়া তাত আছে নেদেখা বস্তুবোৰ এতিয়াও আছে। (৩) নৈত এটোপাল তেজ নিহলি হৈ গৈছিল পানীত ওপঙি আছিল ৰঙা সন্ধিয়া জোনে ছটিয়াই দিছিল জোনাক আমাৰ জিভাত। আৰু কিমান কাঢ়িবি অ’ নদী চকু উখহি নামি আহে ব্যথা নোপোৱাখিনিৰ। মই তোমাক ওৰেতো জীৱনৰ বাবে ভাল পাওঁ কাৰণ তুমিয়ে মোৰ হাড়ত লাগি থকা মাংস।