Assamese Poem অসমীয়া কবিতা Assamese Love Poem অসমীয়া প্ৰেমৰ কবিতা ভালপোৱাৰ কবিতা Bhalpowar Kabita

 

 

 উতনুৱা চৰাইজাকক হুৰাই দি বেপৰোৱা গান এটা বাজি উঠিছিল মেঘৰ আলেঙে আলেঙে দিহিঙে দিপাঙে ৰ'দৰ দৰে জোনৰ দৰে দূৰে দূৰে, সীমনাৰ সিপাৰে বতাহৰ স'তে সুহুৰিয়াই সুহুৰিয়াই গানটি পথাৰে-পথাৰে, চহৰে-নগৰে আলিয়ে-পদুলিয়ে, ঘৰে-ঘৰে বাজি বাজি ক্ৰমান্বয়ে ইউকেলিপটাছ গছৰ দৰে ওখ হৈ গৈ আছিল গৈ গৈ হঠাৎ সাগৰীয় ঢউত মিলি গ'ল গানটি। সাগৰ তলিৰ ব্ৰঞ্জৰ ঢেঁকীয়াবোৰে সোণালী ফিছাৰ মাছবোৰে গানটোক সাৱটি ফেঁকুৰি ফেঁকুৰি চিঞৰিলে, চকু মেলা, সাৰ পোৱা, আমালৈ চোৱা! সন্ধিয়াৰ আকাশ জুইকুৰা নুমাই ছাঁই হৈ গ'ল। কিন্তু, কাহানিবা উভতি আহিবানে ৰ'দৰ উমাল চিঠি এখনি হৈ আহিবানে তুমি?

  বতাহৰ ঘৰ ক'ত (জুবিন গাৰ্গলৈ শ্ৰদ্ধাঞ্জলিৰে) চৌপাশে এন্ধাৰ ক'তো কোনো সাৰ-সুৰ নাই পৰ্দাখনত বতাহ দুলি আছে। ৰাতিৰ আকাশত এটি তৰা জ্বলি আছিল এটি তৰা হেৰাই গ'ল এটি তৰাৰ মৃত্যু হ'ল। খিৰিকীৰ কাঁচৰ মাজেৰে ধোঁৱাবোৰ চেঁচা হৈ সৰকি আহিছে, দূৰণিত বাজি থকা এটা দুখৰ গানো খিৰিকীৰে সোমাই আহিছে। গোটেই ৰাতিটোৱে থৰ লাগি চাই আছে এন্ধাৰৰ মাজতো ফুলি থকা ফুলবোৰ। কোনোবা সাৰে আছে, কোনোবা উচুপি আছে, দুখনি চেঁচা হাতে খামুচি ধৰিছে গধুৰ বুকুখন। ৰাতিৰ দুখবোৰ ক'লা ডাৱৰ হৈ সৰি পৰিছে হাতৰ শিৰাই শিৰাই নীলা নীলা বিষ কোনোবাই কাৰোবাক ধিয়াই আছে হতাশাৰ দৰে বতাহ গোটেই গাটোতে কঁপনি তুলিছে। প্ৰতি ৰাতি প্ৰতি দিনে ফুলি থকা ফুলবোৰে বতাহৰ প্ৰেমত পৰে, পৰিভ্ৰমী বতাহৰ। বতাহৰ ঘৰ ক'ত? কোনে ক'ব পাৰিব মোক?